Médecins de la Grande Guerre - Une famille, deux destins et un hommage aux mitrailleurs de Criel-sur-Mer.

Hier, Charles Philippe Geudens a quitté l’usine ou il est garnisseur. Il travaillait à l’intérieur des voitures pour les rendre plus confortables. Il a fait ses adieux à ses collègues.

Aujourd’hui, Il a déjà dit au-revoir à ses parents, et à ses six frères et soeurs.

Sur le pas de la porte du 51 rue Bervoets à Anvers, il embrasse sa femme et son enfant. Il va rejoindre le 1er régiment de chasseurs à pied forteresse à la garnison du Fort d’Andoy, à Wierde, le 4 août 1914. Il a 31 ans. Il est simple soldat de deuxième classe.

Le 21 août 1914, commence le bombardement de ce Fort par les Allemands. Ce bombardement durera trois jours d’enfer. Beaucoup en deviennent fous, d’autres meurent. Charles Philippe est parmi les tués. Dieu seul sait combien il a du souffrir physiquement et moralement.

Sa veuve reçoit 300 Francs pour ces dix-neuf jours passés au front. On lui remet aussi la médaille de la Croix de Guerre avec palme le 21 juin 1923, décernée à son mari à titre posthume. Elle doit signer un reçu.

Charles Philippe est d'abord enterré dans une fosse commune à Loyers en bordure de la forêt de Limoy. Il est ensuite réenterré au cimetière militaire de Boninne.
De nouveau déterré, il est transporté au cimetière militaire de Champion le 13 août 1923, et c’est là qu’il repose, rangée O, tombe 3.

C’est à son tour de faire ses adieux auprès de ses parents et de ses cinq frères et sœurs. Il n’a que 19 ans, mais lui au moins est célibataire. Il ne risque pas de laisser une veuve et un orphelin.

Il entre en service le 21 septembre 1914 et est immédiatement envoyé aux centres d’instruction de Montebourg puis de Fécamp. Le 15 janvier 1915, il est nommé sergent et est incorporé à la deuxième compagnie du premier régiment de carabiniers le 25 avril 1915.

Il a plus de chance que son frère aîné: Le 6 septembre 1915, il est blessé au bras droit à Dixmude et est transporté à l’hôpital l’Océan de La Panne. Les docteurs hésitent longtemps à amputer. Mais, grâce à leur talent et à leur dévouement, son bras est sauvé. Cependant, des fragments de shrapnels y restent logés.

Vers la fin du mois de septembre, il est envoyé à l’hôpital Jeanne d’Arc à St Lo pour récupérer. Une fois remis, début octobre, il est envoyé au centre de triage d’anciens militaires à Auvours, et le 9 décembre au centre d’instruction de mitrailleuse à Criel/s/mer.

C'est le moment de rendre ici hommage aux soldats belges qui ont perdu la vie durant leur instruction à Criel. De quoi sont décédés ces jeunes gens? De maladie ou d'accident? Difficile de le savoir mais les conditions de vie ne devaient pas être faciles pour les soldats soumis à un entraînement intensif! En tout cas, si vous passez lors de vos vacances par Criel-sur- Mer, arrêtez-vous devant l'église et traversez la rue pour vous rendre dans le petit cimetière dans lequel reposent sept jeunes gens belges décédés pour leur patrie! Que ce petit article leur soit en tout cas un témoignage qu'ils n'ont pas été oubliés. Voici leurs noms: Noyon Maurice, Morren Pieter, Lebeau Louis, Vanderbeken Gustaaf, Verheyen Albrecht, Delhaye Arthur et Belien Théodorus.

Le lecteur intéressé pourra trouver de magnifiques photos du camp de Criel http://cartes.anciennes.de.criel.over-blog.com/categorie-830047.html )

Mais fermons la parenthèse et revenons à Jean-Louis Geudens qui termine avec succès sa période d'instruction à Criel et au terme de celle-ci rejoint le régiment de carabinier en mars 1916.

En avril 1917, il est nommé sergent fourrier. Il reste au Premier Régiment de Carabiniers jusqu’au 11 novembre 1918 date à laquelle il passe au corps des interprètes.

Il est démobilisé le 31 janvier 1919. Contrairement à son aîné, il aura passé 46 mois au front, à 75 Francs par mois, et 5 mois à l’arrière, à 50 Francs par mois.

Mais cela ne s’arrête pas là : Jean-Louis se consacre à la Fraternelle des anciens carabiniers d’Anvers dont il est le Vice-président de décembre 1932 à décembre 1936, puis Président de décembre 1936 à sa mort à l’âge de 89 ans en novembre 1983. Il recueille des fonds pour le nouveau monument dédié aux Carabiniers. Il assiste fièrement à de nombreuses cérémonies commémoratives. Et surtout, il se retrouve souvent avec ses compagnons d’armes.

Car l’amitié qui lie les soldats qui ont partagé les horreurs de cette guerre demeure très forte et éternelle.

En 2014, j’ai eu la grande surprise d’être contactée par Willy van Den Heuvel, membre de la famille de Jan-Baptist Verstraelen, Carabinier durant la Grande Guerre.

Après le décès de sa mère en 2004, Willy hérita d’une boîte contenant les décorations de Jan. Dans cette boîte il trouva aussi un objet d’art des tranchées: un étui de protection de boîte d’allumettes sur lequel figure le nom de J. Louis Guedens (sic) et de son régiment avec l’indication Yser, Dixmude. Souvent ces objets étaient fabriqués par des soldats blessés en arrière ligne. Il semble que Jan ait été un compagnon d’armes de mon grand-père. Il est aussi plus que probable que ces deux soldats blessés se soient retrouvés ensemble à l’hôpital de l’Océan à La Panne en 1915. Mon grand-père fut blessé à Dixmude, une des inscriptions sur l’étui, et la chronologie semble confirmer que Jan et Louis furent blessés en même temps.

Willy a alors trouvé mon article sur le site des “Médecins de la Grande Guerre” au sujet de Jean-Louis Geudens (connu sous le nom de Louis).

Na het heengaan van onze beminde moemoe is het kistje van Jan-Baptist Verstraelen bij ons aanbeland. Deze oud strijder was 1 van de 3 inwonende nonkels in het gezin van Moemoe. Helaas is Jan vrij vroeg gestorven ten gevolge van geelzucht op 29 juli 1955. Mijn oudste tantes moesten toen zelfs tijdelijk het huis uit om besmetting te vermijden.

Martinus Verstraelen (1853) & Maria Philomena Van Mirlo (1857), gehuwd in 1886

Op de collectie dag WOI van zaterdag 7 september 2013 in de warande zijn we de spullen gaan laten registreren.

Er werd een dossier aangemaakt op Europeana 14-18, naar aanleiding van de 100^ste verjaardag van het begin van den grooten oorlog. Hier is de inhoud van het kistje volledig te bewonderen. Het kistje van soldaat Jan Baptist Verstraelen

Al snel bleek dat het kistje, in tegenstelling tot wat we vermoedden, nogal wat interessante attributen bevat.

Hij was gedecoreerd met 2 palmen en een zilveren Leeuw, wat zéér uitzonderlijk is voor een gewone soldaat. Willem Segers, die veteranenonderzoek doet voor het leger, had in 30 jaar maar 1 soldaat gezien met 1 palm meer. We hebben dus niet meer of minder dan een ware oorlogsheld in de familie.

Hij was houder van het vuurkruis, wat normaal was voorbehouden voor beroepssoldaten met minimaal 10 jaar dienst. De frontsoldaten zijn daarin geregulariseerd. Ze hadden dan recht op een uitkering. Het vuurkruis is helaas verloren gegaan. Het gulden boek der vuurkaart is nog in bezit van Nonkel Jan Donckers, enige broer van moemoe, die nog steeds op de Grote Plaats in Wortel woont.

Op 29 januari 2014 zijn we het militair dossier gaan inkijken in het documentatiecentrum van het Koninklijk Legermuseum in het Jubelpark. (zie bijlage). Helaas zijn alle medische dossiers vakkundig vernietigd door het rijksarchief.

In de nabije toekomst gaan we nog het regimentsboek van de 3de Karabiniers van 1907 tot 1921 bestuderen in het documentatiecentrum en we zullen ook de plaatsen in de westhoek bezoeken waar Jan Verstraelen verbleven heeft. Wordt dus vervolgd…..

1 augustus 1914 Present in de 2^de compagnie van het 2^de bataljon van de 3^de karabiniers

Na amper 16 dagen waren al zoveel karabiniers gevallen dat een fusie tussen het 1^ste en 3^de regiment noodzakelijk was: “van 9 tot 12 september strijden de karabiniers met dapperheid te Wakkerzeel, Werchter en aan de hoeve Doremael. Helaas! De verliezen zijn zwaar en na die gevechten blijft er nauwelijks een voldoende effectief over om één regiment samen te stellen. Het 3^de karabiniers wordt dan ook ontbonden” (bron: document reservekapitein CORVILAIN zie verder)

5 februari 1915 Naar het hospitaal overgebracht voor een kwetsuur opgelopen door en voor de dienst, met behoud van recht op frontstrepen.

10 oktober 1915 Vervoegt terug de 3^de compagnie van het 2^de bataljon van de 1^ste karabiniers

20 december 1915 Naar het hospitaal overgebracht voor een kwetsuur opgelopen door en voor de dienst, met behoud van recht op frontstrepen.

8 april 1916 Vervoegt terug de 2^de compagnie van het 3^de bataljon van de 1^ste karabiniers

20 februari 1917 Ambtshalve toewijzing aan het opleidingscentrum van Criel. (opleiding machinegeweren)

30 augustus 1917 Ondergebracht (gedetacheerd) in de transportafdeling van 6^de legerafdeling

29 augustus 1918 Naar het hospitaal overgebracht voor een kwetsuur opgelopen door en voor de dienst, met behoud van recht op frontstrepen. (neergeschoten op 28 augustus)

Uit de “vragenlijst betrekkelijk het vaststellen der rechten van den strijder op het voordeel der wet van 25 augustus 1920, die een blijk van dankbaarheid toekent aan de militairen van den oorlog 1914-

1918” van het strijdersfonds en bijhorend document van het ministerie van defensie blijken 52 maanden in aanmerking te komen voor een eenmalige vergoeding van 75 BEF/maand.

75 x 52=3900 BEF waarvan 300 BEF wordt afgetrokken vanwege “Begiftiging van 300 frank voor ’t herstel der haardstede van ’t comiteit <<hulp en bescherming>>”. Op formulierdatum van 7/11/1920 had Jan Verstraelen deze 300 BEF nog niet ontvangen.

Op de dossiermap is daarentegen weer sprake van 54 frontmaanden. Hier is gerekend tot 31 januari 1919. Ook hier staat vermeld dat de vergoeding slechts geldt voor 52 frontmaanden, dus tot en met november 1918.

Jan Verstraelen zal dit bedrag uiteindelijk wel ontvangen hebben want hij had positief geantwoord op de volgende vraag: “Begeert gij het aandeel van den strijder te ontvangen?”. Tja…

3. Overzicht van de eretekens en eervolle vermeldingen verkregen door de soldaat M. 1907 Jan Baptist Verstraelen, n° 133.71 mle

Eervolle Vermelding bij divisiedagorder van het leger op 17 mei 1918 (zilveren leeuw)

Dienstplichtige van 1907, gedurende 41 maanden aan het front, waar hij zich steeds liet opmerken voor zijn moed en dapperheid. Tijdens de tegenaanval van 19 april 1918 in Sint-Joris bij Nieuwpoort is de tegenaanvaller binnen gedrongen in een zwaar bezette post, ondanks hevig vijandelijk vuur van infanterie en artillerie, met onverschrokkenheid en durf betrokken bij de krijgsgevangenneming van 17 Duitse Soldaten.

uit “de kroniek karabiniers 1914 – 1918”: 19/04: bij dageraad, na intense artillerievoorbereiding, ontketenden de Duitsers een geregelde aanval op de nieuwe stellingen van het 2^de bataljon 3^de Karabiniers bij de punten ‘Steenbakkerij’, ‘Nieuwendamme’ en de loopgraaf ‘de Eenden’. De karabiniersvoorposten werden terug getrokken. De vijand veroverde de loopgraaf ‘de Eenden’. Een tegenaanval door de 6^de compagnie van Kapt Sancke herstelde de toestand: de pelotons van Lt Roulin en 1SgtMaj Rigaux sneden de terugtocht van de Duitsers af zodat er 17 krijgsgevangenen gemaakt werden. Zij behoorden tot het elitekorps van de Duitse marinefuseliers, tegenover de Belgen opgesteld sinds 1914. Het Belgische Groot Hoofdkwartier herademde. De storm was voorbij. Het 2^de bataljon 3^de Karabiniers ontving een bijzondere vermelding in de divisieorders: “… voor hun waakzaamheid en moed betoond bij de verdediging van het segment St Joris tijdens de periode van 16 tot en met 19 april…”. Het 3^de regiment karabiniers verwierf voor zijn moedig en volhardend optreden tijdens de maanden maart en april 1918, het citaat ‘Nieuwendamme’ dat sinds 20/01/1919 het vaandel siert van 3^de karabiniers.

Eervolle Vermelding bij legerdagorder op 17 mei 1918 (palm) en gedecoreerd met het oorlogskruis.

Voor de moed en toewijding die hij toonde hij tijdens zijn lange aanwezigheid aan het front.

Voor zijn dapperheid en moed tijdens zijn 45 maanden van aanwezigheid aan het front en zijn morele kwaliteiten die hij tentoon spreidde op 28/08/1918 toen hij tijdens een aanval op een munitievoorraad op de eerste lijn werd neergeschoten.

uit “de kroniek karabiniers 1914 – 1918”: 28-29/09: Tijdens de nacht losten eenheden van 3^de karabiniers eenheden af van 1^ste karabiniers. Onverwacht kreeg men het bevel de hoeve ‘hond’ terug te nemen! Onder de leiding van Adjt Van Steenberghe (2^de Bn 1^ste K) vertrokken de karabiniers van Kapt Michiels (3^de karabiniers) naar de hoeve. Deze was echter bezet en de karabiniers werden terug geslagen. Een nieuw aanvalsplan werd werd opgesteld om met de karabiniers van Flameng (2^de Bn 1^ste K) en in coordinatie met 3^de karabiniers de hoeve te heroveren. De compagnie Flameng, reeds op weg naar de hergroeperingszone, toonde weinig enthousiasme. Toch konden enkele vrijwilligers worden bijeen gebracht en werd, onder leiding van de onvermoeibare Adjt Van Steenberghe, de hoeve heroverd.

Ø Het is vrijwel zeker dat tijdens deze actie Jan Verstraelen werd neergeschoten.

Ijzermedaille 20/02/1919 Uitgereikt aan diegenen welke, tussen 17 en 31 oktober 1914, deel uitmaakten van het leger strijdend aan de IJzer en er uitmuntend gestreden hebben.

Overwinningsmedaille 21/01/1920 Uitgereikt aan allen die dienst deden in het gemobiliseerde leger tussen 1 augustus 1914 en 11 november 1918.

Oorlogsherrinneringsmedaille (Herdenkingsmedaille) 21/01/1920 Toegekend aan Belgische burgers die in de rangen van de Belgische strijdkrachten dienden gedurende de wereldoorlog en voldeden aan de criteria voor de overwinningsmedaille.

Militaire decoratie van de 2^de klasse de dato 01/10/1919 (beslissing van de leiding van de 6de infanterie divisie van 31/03/1921). Uitgereikt aan onderofficieren en soldaten van de Belgische strijdkrachten ofwel voor trouwe dienst, ofwel voor moed of uitzonderlijke verdienste (artikel4).

ACHT frontstrepen (Commandant 6^de infanterie divisie 05/03/1921). 1^ste frontstreep voor 1^ste frontjaar, vervolgens 1 frontstreep per 6 maanden aan het front met maximum van 8 strepen.

Jan Verstraelen ontving later ook het vuurkruis. Deze medaille en de voornoemde palmen en leeuw zijn helaas verloren gegaan.

Het vuurkruis werd uitgereikt aan allen die de "Vuurkaart" (zie gulden boek der vuurkaarthouders, jg38-39, p441) hadden ontvangen (26 september 1936). Met andere woorden alle veteranen die aan het front onder vuur hadden gelegen. Dit kruis wordt gedragen na het IJzerkruis of IJzermedaille.

Houders der vuurkaart konden van diverse voordelen konden genieten. Zo verkregen ze 75 % korting op trein, tram en busvervoer in België. Op medisch vlak bezaten ze het recht om gratis op consultatie te gaan naar een speciaal aangestelde dokter en kregen een fikse korting op (of gratis) de voorgeschreven medicatie. Hiervoor bestonden speciale formulieren, die ze moesten meenemen op doktersbezoek. De frontstrepen leverden (vanaf hun 45e jaar) een rente op, die driemaandelijks werd uitbetaald met een postassignatie, en het bedrag was uiteraard afhankelijk van het aantal strepen.

Voor het eerste jaar aan het front kreeg men een frontstreep, daarna om de 6 maand met een maximum van 8 strepen.

De eerste frontstreep was, na uitgebreid politiek gehakketak, 500 frank/jaar waard en elke volgende 250 frank/jaar. Deze uitkering werd overigens uitbetaald vanaf 45 jaar. Dit zou voor Jan vanaf oktober 1932 in voege moeten getreden zijn en volgende bedrag even weder berekend: 500 + 7x250 = 2.250 frank/jaar). (bron: masterproef Stefan De Bock, 2009, “erkenning voor onze helden van den ijzer?”)

Onderstaande is het originele document waarin we diverse noten hebben geplaatst en de plaatsnamen hebben genummerd om de locaties later op een kaart te kunnen te kunnen prikken.

Den 1ⁿ Augustus 1914 wordt het 1^e Regiment Karabiniers door de aankomst der reservisten ontdubbeld om het 3^e Karabiniers te vormen.

Bij den eersten uitval uit Antwerpen (1), op 24, 25 en 26 Augustus, zijn het de Karabiniers dier twee regimenten, die de voorhoede der 6^e Legerdivisie uitmaken. ‘t Is de eerste maal dat zij vechten en allen vervullen heldhaftig hunne opdracht.

uit “de kroniek karabiniers 1914 – 1918”: Deze offensieve operatie was een ernstige en bloedige vuurdoop voor onze karabiniers die spijtig genoeg een te hoge prijs vroeg! Wij telden als verliezen een 15-tal officieren en 600 karabiniers…

Van 9 tot 12 September 1914 strijden de Karabiniers met dapperheid te Wakkerzeel (2), Werchter (3) en aan de hoeve Doremael (4). Helaas! de verliezen zijn zwaar en na die gevechten blijft er nauwelijks een voldoende effectief over om één enkel regiment samen te stellen; het 3^e Karabiniers wordt dan ook ontbonden.

uit “de kroniek karabiniers 1914 – 1918”: 11/09: het 2^de bataljon 3^de karabiniers kwam west van Wakkerzeel…

12/09: Bij vol daglicht (!) verplaatsten het 1^ste en 2^de bataljon 3^de karabiniers zich naar voor, het 3^de kwam in reserve bij hoeve dorremaal, … Deze bewegingen werden snel ontdekt en door de vijandelijke artillerie onder vuur genomen… het 2^de bataljon werd hevig onder vuur genomen en moest ondanks felle weerstand terrein prijs geven.

13/09: ‘s avonds kantonneerden de Karabiniers na uitputtende en “natte” marsen te Lier. De verliezen bedroegen 25 officieren en 1400 karabiniers

Den 29ⁿ September strijdt het 1^e Karabiniers nogmaals te Sneppelaar (5) en, den 7ⁿ October, te Berlaar (6)(het betreft hier Berlare, O-VL). Gedurende den slag aan den IJzer, zijn de Karabiniers, van den 20ⁿ October af, in ‘t gevecht gewikkeld te Oudstuivekenskerke (7), aan kilometerpaal 10 van den IJzer, en nemen zij deel aan den beruchten stormloop op de Bocht van Tervate (8).

Tijdens de heilige wacht langsheen den IJzer bezetten de Karabiniers, van 8-12-1914 tot 14-2-1915, den sector van Diksmuide (9); daarna, den 9ⁿ Maart, gaan zij over naar den sector Noordschoote-Steenstraat (10).

Het 1^e Karabiniers verdedigt hardnekkig de vooruitgeschoven stelling van Drie-Grachten (11), en het III^e bataljon neemt deel aan den slag van Steenstraat (12), bij wiens aanvang de Duitschers voor de eerste maal stikgassen gebruikten.

Na een zeer korte rust keeren de Karabiniers, van 6 Augustus tot 15 December 1915, terug in linie in den sector van Diksmuide (9), die zeer moorddadig is geworden ten gevolge van de verschrikkelijke bomgevechten.

Van 19 Januari tot 22 December 1916 organiseeren en bezetten de Karabiniers den sector van Nieuwkapelle (13). Op het einde van het jaar kan het 3^e regiment Karabiniers, dank zij de aankomst van versterkingen, terug tot stand worden gebracht; daarna gaan de twee regimenten drie weken manœuvreeren in het Kamp van Mailly (14). Teruggekomen op ‘t front, gaan de Karabiniers, van 9 Februari tot 3 Mei, den gevaarvollen sector van Steenstraat-Het Sas (15) bezetten: zij beleven er een ellendige periode, ten gevolge van de vinnige koude van dien strengen winter en de lange wachtbeurten van 24 uren in de loopgraven van 1^e linie, « loopgraven A » genaamd.

Zonder rust te hebben genoten gaan de Karabiniers op 4 Mei over naar den sector van Nieuwkapelle (13), waar zij zich onderscheiden door eene reeks verrassingsaanvallen op de vijandelijke stellingen van Woumen (16).

Na een korten rusttijd trekken zij terug naar de vuurlinie, in den belangrijken sector van Nieuwpoort (17), westeruiteinde van het westerfront der geallieerden.

Het 1^e Karabiniers onderscheidt zich in den « Redan » van Nieuwpoort (17), terwijl de Karabiniers van het 3^e regiment zich te Nieuwendamme (18) met roem overladen bij ‘t afweren van geweldige Duitsche aanvallen.

Den 9ⁿ Augustus 1918 gaan de Karabiniers in de sectors van Woesten (19) en Brielen (20) hunne plaatsen innemen voor het offensief.

Verscheidene verrichtingen worden met schitterende uitslagen bekroond: de vijandelijke posten der hoeven Denain (21), van den Hond (22) en Regina Cross (23) blijven in de handen der Karabiniers van het 1^e regiment, terwijl die van het 3^e zich meester maken van de hoeven Van Acker (24), Ferdinand (25) en « Bon Gîte » (26).

Bij het offensief in Vlaanderen rukken de Karabiniers, in een prachtigen stormloop op tegen de vijandelijke stellingen welke zij veroveren; zij onderscheiden zich vooral te Westroozebeke (27) en te Rumbeke (28). Tijdens het offensief van 19 October wordt Kolonel stafbrevethouder Bremer, Commandant van het 1^e Karabiniers, gedood aan het hoofd van zijn dapper regiment.

Door hun heldhaftig gedrag tijdens den oorlog hebben de Karabiniers de groote eer verdiend voortaan den titel van « Karabiniers Prins Boudewijn » te dragen en hunne vaandels met den nestel der Leopoldsorde te versieren.

Marcel Corvelain (Waver 05/02/1895 – Hasselt 10/10/1953) werd als 19-jarige betrokken bij de Grote Oorlog en meldde zich als oorlogsvrijwilliger te Mechelen op 04/08/1914. Vroeg onmiddellijk opgenomen te worden in de rangen van de Karabiniers. Werd reservekapitein in 1934 en was een erkende weerstander tijdens de oorlog 1940-1945.

De kroniek karabiniers 1914-1918 beschrijft gedetailleerd de bewegingen van de diverse eenheden Karabiniers. Het rapport zou al te uitgebreid worden als we al deze gegevens zouden overnemen. We verwijzen aldus naar dit naslagwerk indien meer gedetailleerde informatie gewenst is.

Er zat een luciferdooshouder in het kistje dat werd gecatalogeerd als trench art (loopgravenkunst). Dit waren zaken die gemaakt werden door handige frontsoldaten met materialen die ze in de loopgraven vonden. Die werden dan verkocht voor wat zakgeld (aanvulling op hun hongerloontje) of om hun lief mee te imponeren. De man wiens naam op de houder stond (Jean-Louis Guedens) trachten we op te sporen.

Dit was de compagnie van Jan Verstraelen tijdens de fusie tussen 1^ste en 3^de karabiniers van 17/09/2014 tot 27/12/1916.

Enige terug te vinden karabinier die aan deze voorwaarden voldoet is sergant-kwartierchef Jean-Louis Geudens. Het is wel vreemd dat zijn naam verkeerd gespeld is, tenzij een dyslectische kompaan het doosje heeft gefabriceerd. Deze heer Geudens was trouwens ook gekwetst tijdens de eerste hospitalisatieperiode van nonkel Jan. Misschien hebben ze wel samen in het hospitaal van De Panne verbleven. We hebben intussen een eerste contact gelegd met zijn nabestaanden.

Françoise Faulkner-Trine-Geudens